Kalawakan

Noong dumating ka,
parang may bituing umatras ng kaunti—
binago ang guhit
ng langit na matagal ko nang kabisado.
Hindi ko hinanap ang liwanag,
pero nang ngumiti ka,
nag-iba ang direksyon
ng mga bagay na akala kong tapos na.

At sa bawat gabing
nakatingin tayo sa iisang buwan,
napansin kong iba na ang pulso
ng kalawakan sa paligid ko.
Parang may tahimik na himig
na ikaw lang ang marunong tumugtog,
at dahan-dahan nitong binuo
ang bagong anyo
ng mundong dati kong inuuwian mag-isa.

Sabi ng mga siyentipiko,
ang pinakamalapit na bituin sa atin
ay ang Proxima Centauri—
pero sa akin,
ikaw ang tunay na liwanag.
Ang mga mata mo,
parang sariling kalawakan;
at sa tuwing tinititigan ko sila,
umiikot ako sa iyo
na para bang ikaw ang aking hilagang bituin.

At kapag ngumingiti ka,
parang araw na nagbubukas
ng umagang hindi ko inasahan.
Mabilis ang ikot ng mundo ko—
para akong nasa Jupiter,
na ang isang araw
ay mas maiksi kaysa dapat.
Pero kapag wala ka,
parang tumitigil ang axis ng buhay ko—
nagiging Venus ang oras,
mahaba, mabagal,
at ako ang naiwan sa dilim.

At habang dahan-dahang umiikot
ang mga araw na kasama ka,
napansin kong hindi na ako
naghihintay ng liwanag mula sa iba.
Parang unti-unting umayos
ang galaw ng mga bituin—
hindi dahil nagbago ang langit,
kundi dahil natuto akong makita
kung paano ka maging liwanag
kahit tahimik lang ang pagdating mo.

Oo, nahulog ako—
pero sa wakas, sa tamang uniberso.